اگر خون را از ورود به بطن راست شروع کنیم ، جریان خون از طریق قلب از همان الگوی کلی پیروی می کند. با این حال ، سیستم جریان خون هم ورودی و هم جریان خروجی را شامل می شود. دهلیز سمت راست قلب خون دی اکسید شده از بدن دریافت می کند. این خون توسط ورید اجوف فوقانی و تحتانی تحویل می شود. جریان خون که از گردش ذاتی قلب برمی گردد در سینوس کرونر جمع می شود و سپس از طریق دریچه تبسی نیم دایره داخل دهلیز به دهلیز منتقل می شود.

توضیح تصویر:خون به صورت چرخه ای از طریق قلب جریان می یابد: دهلیز راست vent بطن راست at دهلیز چپ vent بطن چپ → و تکرار حالت تهوع. دایره های سفید نشان دهنده جایی است که هیچ دریچه ای وجود ندارد. دایره های سیاه وجود دریچه را نشان می دهد ، خطوط سفید نشان دهنده مورفولوژی شیر است.

با افزایش فشار دهلیزی ، دریچه تبسی بسته می شود تا از نارسایی مجدد (جریان خون رو به عقب) جلوگیری کند ، و خون از طریق دریچه سه شکمی به بطن راست رانده می شود. سه تایی را می توان با سه (سه- = سه) جزوه که از آن ساخته شده است ، شناسایی کرد. خارج شدن خون از بطن راست پس از فشار فشار داخل بطنی از طریق دریچه ریوی اتفاق می افتد.

خون از بطن راست از طریق شریان ریوی در ریه ها اکسیژن می شود. هنگامی که خون ریه ها را پاک کرد ، از طریق ورید ریوی به قلب برمی گردد. شایان ذکر است که شریان ریوی و ورید ریوی از این قاعده که عروق خون اکسیژنه را از قلب و رگها خون فاقد اکسیژن را به قلب منتقل می کنند ، استثنا هستند. آنها نقشهای مخالف قرارداد نامگذاری دارند.

خون اکسیژن دار مستقیماً به دهلیز چپ وارد می شود. پس از پر شدن ، فشار داخل دهلیز چپ دریچه میترال را باز می کند و خون به بطن چپ منتقل می شود. دریچه میترال دارای دو بروشور است ، به همین دلیل است که گاهی از آن به عنوان دریچه دو سو استفاده می شود. افزایش فشار در بطن کامل دریچه ورودی را می بندد ، دریچه آئورت را باز می کند و خون از طریق آئورت از قلب خارج می شود.

آئورت مهمترین شریان بدن از نظر خون رسانی است. پس از بیرون آمدن از قلب ، به سمت ستون مهره ای قوس می گیرد و با عبور از آن حفره ها به آئورت توراسیک و سپس شکمی معروف می شود. همه شریان های مهم آپاندیس (مانند شریان های زیر کلاوین و ایلیاک) و شریان های احشایی (مانند شریان های کبدی و مزانتریک) از آئورت گرفته می شوند. قسمت اعظم خون خارج شده از طریق آئورت برای گردش سیستمیک است ، اما بخشی از آن بلافاصله از آئورت به گردش خون کرونر هدایت می شود.

بخش فوقانی شامل دو اتاق کوچک به نام دهلیز (واحد = دهلیز) است که هر کدام دارای یک دهانه ورودی و یک دهانه خروجی هستند. دهلیزها نسبتاً نازک هستند و به نظر می رسد کوسن های بسیار کوچک و تا حدی باد شده هستند ، اما دیواره های عضلانی دارند.

دهلیزها منفعلانه خون برگشت شده از محیط را می پذیرند و سپس به زور منقبض می شوند تا دریچه های یک طرفه را ببندند. این انقباضات خون را به بطن ها منتقل می کند و از برگشت جریان دهلیزها به داخل رگهای بزرگ تغذیه جلوگیری می کند. فاصله کم و دهانه های بزرگی که هر دهلیز از طریق آن خون را حرکت می دهد ، به عضله سبک موجود اجازه می دهد عملکرد خود را به خوبی انجام دهد. هر دو دهلیز اساساً تحت فشار روانی یکسانی قرار دارند و ساختارهای مشابهی دارند.

قسمت تحتانی قلب از دو بطن تشکیل شده است ، اتاق های بسیار بزرگتر (در صورت اتساع و پر شدن از خون) که به راحتی قابل تشخیص نیست ، مگر با تشریح. مانند دهلیزها ، بطن ها دهانه های ورود و خروج خون دارند. این دهانه ها بسیار عضلانی تر از دهلیزها هستند. عضله ضخیم تر لازم است ، زیرا هر دو بطن به دلیل فشارهای بیشتری که برای جابجایی فواصل زیاد خون و از طریق دهانه ها و عروق کوچکتر وجود دارد ، باید نیروهای بیشتری از دهلیزها تولید کنند.

قلب نیز به دو بخش چپ و راست تقسیم می شود که هر یک شامل یک دهلیز و یک بطن است. قطعه سمت راست ، از جمله دهلیز راست و بطن ، سمت ریوی در نظر گرفته می شود. خون کم شده اکسیژن را از بدن دریافت کرده و برای اکسیژن رسانی به ریه ها هدایت می کند. بخش چپ ، شامل دهلیز چپ و بطن ، سمت سیستمیک در نظر گرفته می شود. خون اکسیژنه را از ریه ها دریافت کرده و به بدن می رساند. تفاوت عملکردی بین دو بخش - تأمین ریوی در مقابل سیستماتیک - مورفولوژی واگرا را برای دو بطن ایجاد می کند. این نتیجه عملکرد عضله بطن چپ است که مجبور به تولید نیروی بیشتر برای حرکت خون از طریق گردش سیستمیک است. فشار متوسط ​​شریانی مورد نیاز برای انتقال خون به تمام قسمت ها به طور سیستمیک حدود 100 میلی متر جیوه است ، در حالی که برای گردش خون ریوی تنها حدود 25 میلی متر جیوه لازم است.

بطن راست و چپ دارای یک دیواره عضلانی مشترک به نام سپتوم بطنی است. هنگام بررسی ، تیغه ی بینی تقریباً به ضخامت دیواره ی بطن چپ چپ است و ترازبندی سلولی به گونه ای است که به شدت در عملکرد بطن چپ نقش دارد.

قلب انسان ماهیچه ای نیست که بتوانیم آن را لمس کنیم. از راست به چپ با کمی زاویه رو به پایین ، درست در عقب جناغ قرار دارد. تا حدودی درون قفسه دنده ای قرار دارد اما در سمت چپ مغناطیسی دارد. رگهای خونی بزرگی که از قسمت بالای آن خارج می شوند به سمت راست و نوک باریک قلب به سمت چپ پیدا می شوند. کمترین سفر آن بالاتر از سطح فرایند xiphoid است. بین ریه ها ، کبد و دیافراگم قرار گرفته است و دارای مقداری رسوب چربی جذب کننده شوک و متابولیکی در دسترس است.

قلب یک پایه و یک راس دارد ، اما این نشانه ها لزوماً دیدنی نیستند.

"Apex" اغلب با بالاترین یا نقطه اوج یک شی مرتبط است ،

"در حالی که" base "برای اشاره به پایین یک شی یا تکیه گاه آن استفاده می شود.

راس قلب تیزترین نقطه آن است. در پایین قلب قرار دارد ، زاویه دار به سمت پایین و جلو است. پایه قلب جنبه برتر آن است ، اما پایه همچنان که قلب را به بافتهای تعلیق متصل می کند عملکرد پشتیبانی را حفظ می کند.
به خط طولی از نقطه مرکزی قاعده قلب تا نقطه راس ، محور آناتومیک گفته می شود. بیشتر مطالعات ، از اوایل دهه 1940 ، نشان می دهد که قلب طبیعی در حفره قفسه سینه با زاویه حدود 20 تا 40 درجه قرار دارد. پدیده های مختلف فیزیولوژیکی ، مانند چاقی ، می توانند قلب را جابجا کنند ، محور آناتومیک را به خارج از این هنجار منتقل کنند و بر عملکرد قلب تأثیر بگذارند.

قلب انسان عضوی عضلانی است ، اندازه آن خیلی بزرگ نیست و در مقیاس بین نیم پوند و سه چهارم پوند (250 تا 350 گرم) قرار دارد. یک روش بسیار سریع و آسان برای تخمین و تجسم اندازه قلب شما این است که به سادگی دست خود را مشت کنید این همان اندازه قلب شماست.

به طور کلی ، اندازه قلب با اندازه بدنی که در آنست در ارتباط است. جسم کوچک دارای قلب در مقیاس کوچکتر است  و جسم بزرگ در دارای قلبی بزرگتر

. این امر در مورد حیوانات  نیز صادق است. به عنوان مثال ، قلب موش صحرایی به اندازه آخرین بند انگشت اوست و قلب فیل از یک توپ بسکتبال بزرگتر است.

بیشتر قلب  از عضله تشکیل شده است که در اطراف فضاهای بسته قرار گرفته است. چیدمان این فضاها یا اتاقها در قلب مهم است ، زیرا آنها به قلب اجازه می دهند تا به عنوان پمپ مایع بیولوژیکی عمل کند و خون را به تمام نقاط بدن که دارای رگهای خونی هستند منتقل کند.

قلب از تولد تا مرگ 24 ساعت شبانه روز خون را پمپ می کند. اگر متوسط ​​طول عمر را 76 سال در نظر بگیریم ، با میانگین ضربان قلب 70 ضربان در دقیقه ، این میزان برای 2،796،192،000 عمل پمپاژ در طول زندگی انجام می شود. این تعداد زیادی انقباض است. انرژی مورد نیاز برای هدایت خون از طریق رگ ها برابر با 0.0023 کالری در هر ضربان قلب محاسبه شده است. این بدان معنی است که ما تقریباً 6،518،900 کالری در طول عمر خود یا حدود 235 کالری هر روز برای تأمین انرژی قلب استفاده می کنیم.

فیبر چیست؟

فیبر نوعی کربوهیدرات است که بیشتر در گیاهان یافت می شود، دیر هضم است و در روده کوچک جذب می شود انواع بسیاری وجود دارد ولی در اصل به دو گروه محلول و غیر محلول تقسیم می شوند، فیبرهای محلول در آب حل می شوند و عبارتند از پکتین،صمغ،بتا-گلوکان،سیلیومو اینولین است.غیر محلول در آب حل نمی شود و شامل همس سلولاز و لیجین است،سبزیجات ،میوه و دانه ها منابع سرشاری از فیبر هستند به تازگی نیز مصرف مکمل فیبر برای تامین نیازهای بدن رایج شده است.

فیبر چندین  سود برای بدن دارد زیرا خطر بیماری کرونری قلبی،سکته قلبی،پرفشاری خون،دیابت،چاقی و بسیاری از بیماریهای گوارشی را کاهش می دهد و  افزایش مصرف ان کلسترول و فشار خون را نیز کاهش می دهد فیبرهای قابل حل در اب موجب بهبود کنترل فشار خون می گردند و حساسیت به انسولین را در افراد دیابتی و غیر دیابتی افزایش می دهند .

فیبر یک پرو بیوتیک است و مواد مغذی برای حمایت از رشد باکتری های مفید در مسیر معده به روده را فراهم می کند و لذا موجب افزایش ایمنی بدن می گردد.