ساختار قلب بر کل سیستم قلب و عروق تأثیر می گذارد. خون را از طریق رگها به بیرون پمپ می کند و از طریق رگها خون دریافت می کند (شریان ریوی و رگ ریوی از این موارد مستثنی هستند).

عروق

سرخرگ ها خون اکسیژنه را از قلب دور می کنند. قطر آنها می تواند بزرگتر از انگشت شست شما باشد ، مانند مورد آئورت. آنها می توانند کوچک باشند و قطر آنها به حدود 100 میکرومتر می رسد (25500 میکرومتر در اینچ وجود دارد).

عروق کوچکتر از آن شریان نامیده می شوند. آخرین نوع رگ در سمت شریانی شامل رگهای بسیار کوچک موسوم به مویرگ است که به طور کلی فقط چند میکرومتر قطر دارند. کوچکترین مویرگها به اندازه کافی بزرگ هستند که می توانند همزمان فقط یک گلبول قرمز (گلبول قرمز) عبور کنند.

شکل 1: شماتیک مقایسه ای عروق و عروق گردش خون مرتبط. اندازه دایره ها اندازه نسبی تخمینی هر نوع رگ را نشان می دهد. عروق کوچکتر با چشم غیر مسلح دیده نمی شوند و در بزرگنمایی مورد نیاز برای تجسم آنها به صورت گرافیکی نشان داده می شوند.

دیواره های شریانی ضخیم هستند. دیواره های آئورت حدود 10٪ قطر آن را تشکیل می دهند و ضخامت آن در حدود 2.0 تا 2.5 میلی متر است. دیواره های کوچک شریانی حدود 20 تا 25٪ قطر شریان را تشکیل می دهند و ضخامت آنها در حدود 2.0 تا 2.5 میکرومتر است. دیواره های مویرگی حدود 5٪ قطر مویرگ را تشکیل می دهند.

سرخرگ ها و شریان ها از نظر ساختاری به سه لایه تقسیم می شوند: تونیکا اینتیما ، تونیکا میدیا و تونیکا خارجی (که به آن تونیکا آدونتیسیا نیز می گویند). درون این لایه ها یک نوع خاص از عضله - عضله صاف - وجود دارد که به جریان جهت دار کمک می کند. سرخرگ ها و شریان ها همچنین حاوی نوعی کشش و کشش از بافت همبند درون دیواره های خود هستند. داخلی ترین لایه ، tunica intima ، از سلولهای اندوتلیال (سلولهای کوچک) و عناصر بافت همبند الاستیک تشکیل شده است. رسانه تونیکا (لایه میانی) بیشتر از سلولهای عضله صاف تشکیل شده است. تونیکا خارجی (لایه خارجی) از بافت همبند با سلولهای عضله صاف پراکنده ساخته شده است.

رگها

وریدها خون دی اکسید شده را به سمت قلب حمل می کنند و به صورت جفت با شریان ها اتفاق می افتند. قطر وریدی که در هر مکان مشخص با شریان جفت شود ، کمی بزرگتر از شریان است و ضخامت دیواره های آن تقریباً نیمی تا دو سوم است.

شکل 2: شماتیک مقایسه ای وریدها و عروق گردش خون مرتبط. اندازه دایره ها اندازه نسبی تخمینی هر نوع رگ را نشان می دهد. عروق کوچکتر با چشم غیر مسلح دیده نمی شوند و در بزرگنمایی مورد نیاز برای تجسم آنها به صورت گرافیکی نشان داده می شوند

وریدها نیز طبقه بندی می شوند اما بیشتر شبیه لوله های ساده هستند و از عضلات عروق فعالتر برخوردار نیستند. تونیکا مدیا و خارج از رگها کمتر گسترده هستند. دریچه های متعدد یک طرفه که از برگشت خون جلوگیری می کنند ، عنصری است که مخصوص رگ هاست.

خون خروجی از قلب بیشترین فشار را دارد ، شریان های پایین دست بالاترین فشار را دارند ، رگها فشار کمتری دارند و خون وارد شده به قلب کمترین فشار را دارد. جریان خون به دنبال افت فشار انجام می شود: رگهای وریدی با قطر بزرگتر فشار کمتری در داخل خود دارند که باعث می شود خون عروق شریانی با فشار بالاتر به داخل آنها جریان یابد. دهلیز راست از هخونمه عناصر گردش خون کمترین فشار را دارد ، بنابراین خون وریدی همچنان به سمت پایین از گرادیان فشار به دهلیز راست جریان دارد ، جایی که دوباره چرخه فشار قلب را شروع می کند.

رگ های خونی با استرس سازگار هستند. اگر استرس هیپوکسیک وجود داشته باشد (مقدار اکسیژن کم وجود داشته باشد) که منجر به هیپوکسمی بافتی (اکسیژن کم در بافت) شود ، انبوهی از وقایع محلی هورمونی و آنابولیک اتفاق می افتد که باعث ایجاد مویرگ های جدید و عروق جدید می شود. این فرآیند آنژیوژنز نامیده می شود و به عنوان یک سازگاری آناتومیکی سازگار با استقامت در نظر گرفته می شود و باعث بهبود توانایی بدن برای رساندن اکسیژن به عضلات اسکلتی در حال کار می شود.

اگر خون را از ورود به بطن راست شروع کنیم ، جریان خون از طریق قلب از همان الگوی کلی پیروی می کند. با این حال ، سیستم جریان خون هم ورودی و هم جریان خروجی را شامل می شود. دهلیز سمت راست قلب خون دی اکسید شده از بدن دریافت می کند. این خون توسط ورید اجوف فوقانی و تحتانی تحویل می شود. جریان خون که از گردش ذاتی قلب برمی گردد در سینوس کرونر جمع می شود و سپس از طریق دریچه تبسی نیم دایره داخل دهلیز به دهلیز منتقل می شود.

توضیح تصویر:خون به صورت چرخه ای از طریق قلب جریان می یابد: دهلیز راست vent بطن راست at دهلیز چپ vent بطن چپ → و تکرار حالت تهوع. دایره های سفید نشان دهنده جایی است که هیچ دریچه ای وجود ندارد. دایره های سیاه وجود دریچه را نشان می دهد ، خطوط سفید نشان دهنده مورفولوژی شیر است.

با افزایش فشار دهلیزی ، دریچه تبسی بسته می شود تا از نارسایی مجدد (جریان خون رو به عقب) جلوگیری کند ، و خون از طریق دریچه سه شکمی به بطن راست رانده می شود. سه تایی را می توان با سه (سه- = سه) جزوه که از آن ساخته شده است ، شناسایی کرد. خارج شدن خون از بطن راست پس از فشار فشار داخل بطنی از طریق دریچه ریوی اتفاق می افتد.

خون از بطن راست از طریق شریان ریوی در ریه ها اکسیژن می شود. هنگامی که خون ریه ها را پاک کرد ، از طریق ورید ریوی به قلب برمی گردد. شایان ذکر است که شریان ریوی و ورید ریوی از این قاعده که عروق خون اکسیژنه را از قلب و رگها خون فاقد اکسیژن را به قلب منتقل می کنند ، استثنا هستند. آنها نقشهای مخالف قرارداد نامگذاری دارند.

خون اکسیژن دار مستقیماً به دهلیز چپ وارد می شود. پس از پر شدن ، فشار داخل دهلیز چپ دریچه میترال را باز می کند و خون به بطن چپ منتقل می شود. دریچه میترال دارای دو بروشور است ، به همین دلیل است که گاهی از آن به عنوان دریچه دو سو استفاده می شود. افزایش فشار در بطن کامل دریچه ورودی را می بندد ، دریچه آئورت را باز می کند و خون از طریق آئورت از قلب خارج می شود.

آئورت مهمترین شریان بدن از نظر خون رسانی است. پس از بیرون آمدن از قلب ، به سمت ستون مهره ای قوس می گیرد و با عبور از آن حفره ها به آئورت توراسیک و سپس شکمی معروف می شود. همه شریان های مهم آپاندیس (مانند شریان های زیر کلاوین و ایلیاک) و شریان های احشایی (مانند شریان های کبدی و مزانتریک) از آئورت گرفته می شوند. قسمت اعظم خون خارج شده از طریق آئورت برای گردش سیستمیک است ، اما بخشی از آن بلافاصله از آئورت به گردش خون کرونر هدایت می شود.

مجموعه خاصی از سلولها در دیواره های قلب هدایت می شوند و تکانه های الکتریکی را از دهلیز به بطن هدایت می کنند. آرایش این سلول ها به منظور سازماندهی فعالیت الکتریکی و القا انقباض عضلانی پی در پی ، فشرده سازی خون از طریق قلب و بدون اجازه بازگشت جریان خون ، به دو بخش و مجاور انجام می شود. فعالیت الکتریکی که باعث انقباض عضله می شود قابل ثبت و تجسم است. تقریباً همه با این فناوری آشنا هستند - این نوار قلب (ECG یا EKG) است که شما به عنوان بخشی از معاینه فیزیکی خود دارید یا در نمایش های پزشکی مورد علاقه خود مشاهده می کنید.

مسیر رسانای الکتریکی قلب معمولاً به هفت جز components تقسیم می شود:

گره سینوسی
دستگاه بین داخلی
بسته باخمان
گره دهلیزی - بطنی
بسته او
شاخه های بسته راست و چپ
الیاف پورکنژ

توجه داشته باشید که تمام ویژگیهای تشریحی به تصویر کشیده شده در اینجا با بازرسی بصری ساده قابل شناسایی نیستند. معاینه میکروسکوپی مورد نیاز است.

تمام کاردیومیوسیت ها از یک ظرفیت الکتریکی منحصر به فرد برخوردارند: آنها آتوریتمیک هستند. این بدان معنی است که هر سلول می تواند محرک الکتریکی خاص خود را ایجاد کند تا باعث انقباض شود. اگر مسیر الکتریکی رسانایی طبیعی از کار بیفتد ، یک قلب یا گروهی از قلب می تواند قلب را تسخیر کند و ضربان قلب را حفظ کند - البته با کارایی بسیار کاهش یافته (و بله ، این بدان معنی است که در تمام فیلم های علمی-تخیلی و ترسناک که دیده اید ، قلب پس از آنکه به طور ناگهانی و غیر ارادی از حفره قفسه سینه خارج شد ، یک شخصیت تاسف برانگیز هنوز می تپد و اساس آن وجود دارد).

در یک قلب طبیعی و سالم ، محرک برای شروع چرخه قلبی انقباض از گره سینوسی آغاز می شود. گره سینوسی در واقع در دیواره فوقانی دهلیز راست قرار دارد ، ضربان ساز فیزیولوژیکی قلب در نظر گرفته می شود و سرعت ضربان قلب را تنظیم می کند. وقتی کسی از یک ضربان ساز مصنوعی با عمل جراحی کاشته می شود ، معمولاً به این دلیل است که گره سیناتوریال آناتومیکی وی در تولید ضربان قلب مناسب از کار نمی افتد یا در حال تولید ریتم های نامنظم است. گره سینواتریال هر دو دهلیز را تحریک به انقباض می کند. این در دهلیز راست قرار دارد و از طریق بسته نرم افزاری Bachmann انقباض را به صورت جانبی به دهلیز چپ می رساند.

تکانه های الکتریکی نیز با عبور از مجرای داخلی ، طول دهلیز راست را بالاتر از تحتانی قرار می دهند. دستگاه میانگره تکانه های تولید شده در گره سینوسی را به گره دهلیزی بطنی هدایت می کند.

گره دهلیزی - بطنی در سطح داخلی دیواره دهلیز تحتانی راست ، فاصله کمی از سپتوم بطنی قرار دارد. گره دهلیزی - بطنی شامل همان نوع سلول رسانای تخصصی گره سینوسی است. با این حال ، گره دهلیزی-بطنی یک ویژگی عملکردی بسیار متمایز دارد که در همتای برتر خود دیده نمی شود: غلاف الیافی سطح آن را می پوشاند. این غلاف به اندازه خود گره رسانا نبوده و منجر به تاخیر در هدایت فشار الکتریکی می شود. این به عنوان نوعی تایمر تشریحی عمل می کند و اجازه می دهد قبل از اینکه بطن ها انگیزه اولیه خود را بگیرند ، انقباض دهلیزی رخ دهد. هنگامی که تکانه غلاف را پاک کرد و به گره بطنی-بطنی رسید ، قطر ویژگی رسانایی بعدی بیشتر شده و در نتیجه با سرعت بیشتری تکانه های الکتریکی را هدایت می کند.

گره دهلیزی-بطنی در کنار بسته نرم افزاری His قرار دارد که باعث ایجاد تکانه هایی از بسته نرم افزاری می شود ، تحتانی می چرخد ​​و به سپتوم بطنی نفوذ می کند. سپس به شاخه های دسته راست و چپ تقسیم می شود که خود و شاخه های بعدی آنها را به ترتیب به بطن راست و چپ هدایت می کند.

این شاخه های شاخه ای الیاف Purkinje نامیده می شوند و انتهای سیستم هدایت هستند. آنها به طور گسترده ای به طول طول تیغه و سپس به بالا و اطراف دیواره های بطنی منشعب شده و تقسیم می شوند و در یک شبکه رسانا ، عضله بطن را پوشانده و نفوذ می کنند. این شبکه گسترش تقریباً فوری یک محرک انقباضی را امکان پذیر می کند ، که باعث انقباض توده عضلانی بزرگ بطنی به صورت یک واحد می شود. با انقباض متوالی و دهلیزها و بطن ها ، خون می تواند به صورت کنترل شده و جهت دار حرکت کند که پاسخگوی تقاضای بیولوژیکی باشد.

دیواره قلب از سه لایه مجزا تشکیل شده است: اپی کاردیوم ، میوکارد و اندوکاردیوم. اپی کاردیوم خارجی ترین لایه است و با لایه داخلی پریکارد در ارتباط نزدیک است. آندوکاردیوم داخلی ترین لایه است و نسبتاً نازک اما مهم است. این شامل داخلی ترین لایه اتاق های قلب است ، یک لایه تک سلولی به نام اندوتلیوم. اندوتلیوم تعداد زیادی مواد شیمیایی فعال و مهم را برای عملکرد گردش خون تولید و ترشح می کند. میوکارد لایه میانی بین اپی کارید و اندوکارد است. پیشوند لاتین "myo-" نشان می دهد این لایه شامل عضله است. همچنین حاوی قسمت عمده دیواره های بطن و سپتوم است.

عضله موجود در قلب از نظر آناتومیکی و عملکردی از عضله اسکلتی متفاوت است. کاردیومیوسیت ها (میوسیت = سلول عضلانی) از چهار روش زیر با میوسیت های اسکلتی متفاوت هستند:

مورفولوژی - کاردیومیوسیت ها ظاهر اره مویی مانند بیشتری دارند. آنها فرم دو شکل نیستند (یعنی در هر دو انتها مختل می شوند) و کوچکتر از سلول های عضلانی اسکلتی هستند.
ارتباط درون سلولی - بسیاری از دیسک های بین مقاطعی در میوسیت های قلب وجود دارد. این دیسکهای مقطعی سلولهای عضلانی قلب فردی را به هم متصل می کنند بنابراین می توانند به عنوان عضو در کنار هم کار کنند.
هسته ای شدن - سلولهای قلبی به جای چند هسته ای تک هسته ای هستند.
انقباض - کاردیومیوسیت ها دارای اقتدار هستند ، به این معنی که می توانند خود به خود و بدون ورودی عصبی منقبض شوند.

مورفولوژی منحصر به فرد کاردیومیوسیت ها سطح ارتباطی قلب را افزایش می دهد. ارتباط بین سلول ها از طریق دیسک های مقطعی رخ می دهد. منافذ کمی نیز بین دو سلول مجاور وجود دارد که اتصالات شکاف (نقاط زرد کوچک در زیر) وجود دارد و اجازه عبور آزاد و سریع سیگنالهای شیمیایی بین سلولها را می دهد. این باعث می شود که انقباض عضلانی همزمان بخشی از قلب انجام شود. به عنوان مثال ، وقتی سلول یا مجموعه ای از سلولهای عضلانی دهلیزی منقبض می شوند ، آبشار سیگنال ارتباطی که با این ویژگی ها ممکن شده است ، تمام سلول های عضلانی دهلیزی را به سمت انقباض سوق می دهد. همان عمل بعداً در بطن ها اتفاق می افتد.

بخش فوقانی شامل دو اتاق کوچک به نام دهلیز (واحد = دهلیز) است که هر کدام دارای یک دهانه ورودی و یک دهانه خروجی هستند. دهلیزها نسبتاً نازک هستند و به نظر می رسد کوسن های بسیار کوچک و تا حدی باد شده هستند ، اما دیواره های عضلانی دارند.

دهلیزها منفعلانه خون برگشت شده از محیط را می پذیرند و سپس به زور منقبض می شوند تا دریچه های یک طرفه را ببندند. این انقباضات خون را به بطن ها منتقل می کند و از برگشت جریان دهلیزها به داخل رگهای بزرگ تغذیه جلوگیری می کند. فاصله کم و دهانه های بزرگی که هر دهلیز از طریق آن خون را حرکت می دهد ، به عضله سبک موجود اجازه می دهد عملکرد خود را به خوبی انجام دهد. هر دو دهلیز اساساً تحت فشار روانی یکسانی قرار دارند و ساختارهای مشابهی دارند.

قسمت تحتانی قلب از دو بطن تشکیل شده است ، اتاق های بسیار بزرگتر (در صورت اتساع و پر شدن از خون) که به راحتی قابل تشخیص نیست ، مگر با تشریح. مانند دهلیزها ، بطن ها دهانه های ورود و خروج خون دارند. این دهانه ها بسیار عضلانی تر از دهلیزها هستند. عضله ضخیم تر لازم است ، زیرا هر دو بطن به دلیل فشارهای بیشتری که برای جابجایی فواصل زیاد خون و از طریق دهانه ها و عروق کوچکتر وجود دارد ، باید نیروهای بیشتری از دهلیزها تولید کنند.

قلب نیز به دو بخش چپ و راست تقسیم می شود که هر یک شامل یک دهلیز و یک بطن است. قطعه سمت راست ، از جمله دهلیز راست و بطن ، سمت ریوی در نظر گرفته می شود. خون کم شده اکسیژن را از بدن دریافت کرده و برای اکسیژن رسانی به ریه ها هدایت می کند. بخش چپ ، شامل دهلیز چپ و بطن ، سمت سیستمیک در نظر گرفته می شود. خون اکسیژنه را از ریه ها دریافت کرده و به بدن می رساند. تفاوت عملکردی بین دو بخش - تأمین ریوی در مقابل سیستماتیک - مورفولوژی واگرا را برای دو بطن ایجاد می کند. این نتیجه عملکرد عضله بطن چپ است که مجبور به تولید نیروی بیشتر برای حرکت خون از طریق گردش سیستمیک است. فشار متوسط ​​شریانی مورد نیاز برای انتقال خون به تمام قسمت ها به طور سیستمیک حدود 100 میلی متر جیوه است ، در حالی که برای گردش خون ریوی تنها حدود 25 میلی متر جیوه لازم است.

بطن راست و چپ دارای یک دیواره عضلانی مشترک به نام سپتوم بطنی است. هنگام بررسی ، تیغه ی بینی تقریباً به ضخامت دیواره ی بطن چپ چپ است و ترازبندی سلولی به گونه ای است که به شدت در عملکرد بطن چپ نقش دارد.