دیواره قلب از سه لایه مجزا تشکیل شده است: اپی کاردیوم ، میوکارد و اندوکاردیوم. اپی کاردیوم خارجی ترین لایه است و با لایه داخلی پریکارد در ارتباط نزدیک است. آندوکاردیوم داخلی ترین لایه است و نسبتاً نازک اما مهم است. این شامل داخلی ترین لایه اتاق های قلب است ، یک لایه تک سلولی به نام اندوتلیوم. اندوتلیوم تعداد زیادی مواد شیمیایی فعال و مهم را برای عملکرد گردش خون تولید و ترشح می کند. میوکارد لایه میانی بین اپی کارید و اندوکارد است. پیشوند لاتین "myo-" نشان می دهد این لایه شامل عضله است. همچنین حاوی قسمت عمده دیواره های بطن و سپتوم است.

عضله موجود در قلب از نظر آناتومیکی و عملکردی از عضله اسکلتی متفاوت است. کاردیومیوسیت ها (میوسیت = سلول عضلانی) از چهار روش زیر با میوسیت های اسکلتی متفاوت هستند:

مورفولوژی - کاردیومیوسیت ها ظاهر اره مویی مانند بیشتری دارند. آنها فرم دو شکل نیستند (یعنی در هر دو انتها مختل می شوند) و کوچکتر از سلول های عضلانی اسکلتی هستند.
ارتباط درون سلولی - بسیاری از دیسک های بین مقاطعی در میوسیت های قلب وجود دارد. این دیسکهای مقطعی سلولهای عضلانی قلب فردی را به هم متصل می کنند بنابراین می توانند به عنوان عضو در کنار هم کار کنند.
هسته ای شدن - سلولهای قلبی به جای چند هسته ای تک هسته ای هستند.
انقباض - کاردیومیوسیت ها دارای اقتدار هستند ، به این معنی که می توانند خود به خود و بدون ورودی عصبی منقبض شوند.

مورفولوژی منحصر به فرد کاردیومیوسیت ها سطح ارتباطی قلب را افزایش می دهد. ارتباط بین سلول ها از طریق دیسک های مقطعی رخ می دهد. منافذ کمی نیز بین دو سلول مجاور وجود دارد که اتصالات شکاف (نقاط زرد کوچک در زیر) وجود دارد و اجازه عبور آزاد و سریع سیگنالهای شیمیایی بین سلولها را می دهد. این باعث می شود که انقباض عضلانی همزمان بخشی از قلب انجام شود. به عنوان مثال ، وقتی سلول یا مجموعه ای از سلولهای عضلانی دهلیزی منقبض می شوند ، آبشار سیگنال ارتباطی که با این ویژگی ها ممکن شده است ، تمام سلول های عضلانی دهلیزی را به سمت انقباض سوق می دهد. همان عمل بعداً در بطن ها اتفاق می افتد.