مجموعه خاصی از سلولها در دیواره های قلب هدایت می شوند و تکانه های الکتریکی را از دهلیز به بطن هدایت می کنند. آرایش این سلول ها به منظور سازماندهی فعالیت الکتریکی و القا انقباض عضلانی پی در پی ، فشرده سازی خون از طریق قلب و بدون اجازه بازگشت جریان خون ، به دو بخش و مجاور انجام می شود. فعالیت الکتریکی که باعث انقباض عضله می شود قابل ثبت و تجسم است. تقریباً همه با این فناوری آشنا هستند - این نوار قلب (ECG یا EKG) است که شما به عنوان بخشی از معاینه فیزیکی خود دارید یا در نمایش های پزشکی مورد علاقه خود مشاهده می کنید.

مسیر رسانای الکتریکی قلب معمولاً به هفت جز components تقسیم می شود:

گره سینوسی
دستگاه بین داخلی
بسته باخمان
گره دهلیزی - بطنی
بسته او
شاخه های بسته راست و چپ
الیاف پورکنژ

توجه داشته باشید که تمام ویژگیهای تشریحی به تصویر کشیده شده در اینجا با بازرسی بصری ساده قابل شناسایی نیستند. معاینه میکروسکوپی مورد نیاز است.

تمام کاردیومیوسیت ها از یک ظرفیت الکتریکی منحصر به فرد برخوردارند: آنها آتوریتمیک هستند. این بدان معنی است که هر سلول می تواند محرک الکتریکی خاص خود را ایجاد کند تا باعث انقباض شود. اگر مسیر الکتریکی رسانایی طبیعی از کار بیفتد ، یک قلب یا گروهی از قلب می تواند قلب را تسخیر کند و ضربان قلب را حفظ کند - البته با کارایی بسیار کاهش یافته (و بله ، این بدان معنی است که در تمام فیلم های علمی-تخیلی و ترسناک که دیده اید ، قلب پس از آنکه به طور ناگهانی و غیر ارادی از حفره قفسه سینه خارج شد ، یک شخصیت تاسف برانگیز هنوز می تپد و اساس آن وجود دارد).

در یک قلب طبیعی و سالم ، محرک برای شروع چرخه قلبی انقباض از گره سینوسی آغاز می شود. گره سینوسی در واقع در دیواره فوقانی دهلیز راست قرار دارد ، ضربان ساز فیزیولوژیکی قلب در نظر گرفته می شود و سرعت ضربان قلب را تنظیم می کند. وقتی کسی از یک ضربان ساز مصنوعی با عمل جراحی کاشته می شود ، معمولاً به این دلیل است که گره سیناتوریال آناتومیکی وی در تولید ضربان قلب مناسب از کار نمی افتد یا در حال تولید ریتم های نامنظم است. گره سینواتریال هر دو دهلیز را تحریک به انقباض می کند. این در دهلیز راست قرار دارد و از طریق بسته نرم افزاری Bachmann انقباض را به صورت جانبی به دهلیز چپ می رساند.

تکانه های الکتریکی نیز با عبور از مجرای داخلی ، طول دهلیز راست را بالاتر از تحتانی قرار می دهند. دستگاه میانگره تکانه های تولید شده در گره سینوسی را به گره دهلیزی بطنی هدایت می کند.

گره دهلیزی - بطنی در سطح داخلی دیواره دهلیز تحتانی راست ، فاصله کمی از سپتوم بطنی قرار دارد. گره دهلیزی - بطنی شامل همان نوع سلول رسانای تخصصی گره سینوسی است. با این حال ، گره دهلیزی-بطنی یک ویژگی عملکردی بسیار متمایز دارد که در همتای برتر خود دیده نمی شود: غلاف الیافی سطح آن را می پوشاند. این غلاف به اندازه خود گره رسانا نبوده و منجر به تاخیر در هدایت فشار الکتریکی می شود. این به عنوان نوعی تایمر تشریحی عمل می کند و اجازه می دهد قبل از اینکه بطن ها انگیزه اولیه خود را بگیرند ، انقباض دهلیزی رخ دهد. هنگامی که تکانه غلاف را پاک کرد و به گره بطنی-بطنی رسید ، قطر ویژگی رسانایی بعدی بیشتر شده و در نتیجه با سرعت بیشتری تکانه های الکتریکی را هدایت می کند.

گره دهلیزی-بطنی در کنار بسته نرم افزاری His قرار دارد که باعث ایجاد تکانه هایی از بسته نرم افزاری می شود ، تحتانی می چرخد ​​و به سپتوم بطنی نفوذ می کند. سپس به شاخه های دسته راست و چپ تقسیم می شود که خود و شاخه های بعدی آنها را به ترتیب به بطن راست و چپ هدایت می کند.

این شاخه های شاخه ای الیاف Purkinje نامیده می شوند و انتهای سیستم هدایت هستند. آنها به طور گسترده ای به طول طول تیغه و سپس به بالا و اطراف دیواره های بطنی منشعب شده و تقسیم می شوند و در یک شبکه رسانا ، عضله بطن را پوشانده و نفوذ می کنند. این شبکه گسترش تقریباً فوری یک محرک انقباضی را امکان پذیر می کند ، که باعث انقباض توده عضلانی بزرگ بطنی به صورت یک واحد می شود. با انقباض متوالی و دهلیزها و بطن ها ، خون می تواند به صورت کنترل شده و جهت دار حرکت کند که پاسخگوی تقاضای بیولوژیکی باشد.